نهج البلاغه
ر سال 400 هجری کتابی دینی به زبان عربی از زیر قلم دانشمندی شریف که از رجال بزرگ علمی آن زمان بود، بیرون آمد. مؤلّف ارجمند این کتاب پس از شش سال چشم از جهان فرو بست ولی تألیفش تا کنون که یک هزار سال تمام ازعمر پرافتخارش می گذرد، به حیات معنوی و درخشان خود ادامه داده تا آنجا که بر تارک کتب ادبی قدم نهاده و روی دیده مسلمین مأوی گرفته و در سینه حفّاظ و حاملان حدیث جایگزین شده و زبان وعّاظ و خطبا بدان مزیّن گشته و از نوک قلم مؤلّفین متبحّر تراوش کرده و صدها برابر خود آن کتاب در اطرافش قلم فرسایی شده است.
نام شریف این کتاب «نهج البلاغه» و نام مؤلّف بزرگوارش « ابوالحسن محمّد بن حسین بن موسی بن محمّد بن موسی بن ابراهیم بن موسی بن جعفر(ع)» ملقّب به «شریف رضی یا سیّد رضی» می باشد.
در طی این ده قرن حاملین علم و حدیث، نهج البلاغه را بعد از قرآن کریم مورد توجّه و نظر خاص قرار داده و به حفظ آن اهتمام داشته اند. نویسندگان تاریخ و رجال بعضی از کسانی را که تمام نهج البلاغه را از بر کرده اند، ذکر نموده اند از آن جمله «ابن کثیر» در تاریخش و شیخ منتجب الدین در فهرستش این اشخاص را یاد می کنند:
1- قاضی جمال الدین محمد بن حسین کاشانی که در قرن پنجم و نزدیک به عهد(1) * سید رضی بوده است.
2- ابوعبدالله محمد فارقی خطیب متوفّی به سال 564.
3- شیخ محمد حسین مروت معروف به حافظ عاملی.
4- سیّد محمد یمانی مکی حائری متوفّی به سال 1280.
در این عصر هم اشخاصی که بسیاری از نهج البلاغه را از حفظ دارند، خود نگارنده دیده و آنها را امتحان کرده است.
حاملین حدیث و روایت در قدیم و به تازگی در ضمن اجازات خود به اصحاب خویش، روایت از کتاب نهج البلاغه را جداگانه ذکر نموده اند که بیست نفر از آنها را علّامه معاصر شیخ عبدالحسین امینی در جلد چهارم الغدیر ذکر نموده است که اوّل آنها اجازه شیخ محمد بن علی بن احمد بن دار به شیخ فقیه ابی عبدالله حسین است که در جمادی الاخری سنه 499 صادر شده است و آخرین آنها اجازه علّامه مجلسی به سیّد نعمت الله جزایری- قدس الله اسرار هم- است که در سنه 1096 صادر شده است. در طی این ده قرن، کتاب نهج البلاغه مانند هزاران کتاب دینی دیگر مورد نظر و بحث و مطالعه و انتقاد دانشمندان نکته سنج و باریک بین بوده است. آنان کتابهایی را که لایق مطالعه و بحث دیده اند، کلّیه مطالب و موضوعات و حتّی گاهی بسیاری از جملات و کلمات آنها را تحت کنترل و بررسی قرار داده و نقض و ابرامها نموده و در شروح و تعلیقات خود حاصل قضاوت خویش را درباره آن کتب نوشته و برای ما به یادگار گذاشته اند.
گاهی از شش جلد کتاب قطور که در نهایت متانت و دقّت نوشته شده است و دانشمندان، دقّت و متانت مؤلّف را در سراسر کتاب تصدیق نموده اند، اگر یک موضوع کوچک خارج از تحقیق در آن پیدا شده است، این دانشمندان چشم پوشی نکرده و آن را به عنوان نقطه ضعف چنین کتاب نفیسی بر شمرده اند.(2)
این دانشمندان علاوه بر مدّاحی استطرادی که از نهج البلاغه در ضمن تألیفات غیر مربوطه به آن کتاب نموده اند، متجاوز از سیصد جلد کتاب ( چنان که در فصل آینده ذکر می شود) در اطراف نهج البلاغه قلم فرسایی نموده و به عنوان شرح و حاشیه و ترجمه و فهرست و مستدرک به نظم و نثر و زبان های مختلف از عامّه و خاصّه کتاب نوشته اند و هر یک از این علما، نهج البلاغه را به زبانی ستوده و تعریف کرده اند و اشعار عربی بسیاری در مدح خود کتاب یا مطلق کلام امیر المومنین(ع) گفته اند که تنها علّامه محقّق، مرحوم حاج میرزا حبیب الله هاشمی خویی، 12 قطعه از این اشعار را که در حدود هشتاد بیت است، در کتاب منهاج البراعه ایراد نموده است که ما در اینجا فقط دو بیت از آن را به جهت تناسب با این رساله یادآور می شویم:
کتاب کان الله رصع لفظه
بجوهر آیات الکتاب المنزل
حوی حکما کالدر تنطق صادقاً
فلا فرق الا انه غیر منزل(3)
یعنی «نهج البلاغه کتابی است که گویی خداوند متعال الفاظش را با گوهرهای آیات قرآنی زینت داده است. این کتاب شامل حکمتهایی است مانند مروارید درخشان و به راستی و صداقت، گویا و سخنران. فرقی بین این کتاب و قرآن مجید نیست جز آنکه این کتاب از طرف خدای نازل نگشته است.»
بسیاری از شارحین نهج البلاغه جمله معروف «کلامه دون کلام الخالق و فوق کلام المخلوق» را در این مقام یاد می کنند. برخی دیگر به این کتاب شریف لقب «اخ القرآن» داده اند و کلمه «اخ» که در اصل لغت به معنی برادر است، در مواردی به معانی مصاحب و همزاد و مانند، به کار می رود و پیداست که اخوت نهج البلاغه با قرآن به ملاحظه همین معانی مجازی است. یعنی کسانی که می گویند نهج البلاغه «اخ القرآن» است، مقصودشان این است که نهج البلاغه راهی را پیموده است که قرآن آن را پیموده و بخوبی از قرآن متابعت کرده و قدم جای قدم قرآن نهاده است.
و معلوم است که طبق عقاید دینی مسلمین- مخصوصاً شیعه امامیّه- بعد از کلمات پیغمبر اکرم(ص) سخنی شبیه تر به قرآن از کلام امیر المؤمنین علی- علیه السلام- یافت نمی شود؛ زیرا آن حضرت، اعلم و أخطب و ابلغ امّت است و هادی و رهبر و خلیفه بحق است بر ایشان. اولین شاگرد مکتب قرآن او است و معلّمی جز رسول خدا(ص) نداشته است و از زمانی که لقمه ای را می جوید و در دهان علی(ع) می گذاشت تا زمانی که علی(ع) جسد شریف پیغمبر را غسل داد و به خاک سپرد، از او جدا نشد. این ست که ما هم امروز پس از طی ده قرن به پیروی از علمای محقّق سلف می گوییم «نهج البلاغه اخ القران» است و با تصدیق میلیونها مسلمان مواجه می شویم.
این موضوع نباید سهل و ساده تلقّی شود که در بین هزارها کتاب دینی تنها یک کتاب چنین عنوان و شهرتی پیدا کند، زیرا چنانکه ذکر شد، در طی این هزار سال، نهج البلاغه و هزارها کتاب دینی دیگر مورد مطالعه و تحقیق و بررسی دانشمندان نقّاد و نکته سنج قرار گرفته است و در تخطئه و تصویب و نقض و ابرام این کتاب ها سخنان فراوانی را گفته و کتاب های بسیاری را پرداخته اند.
قضاوت درباره هر امری در ابتدا ممکن است توأم با حبّ و بغض و پنهان ماندن عیوب و نقایص مخفی حتّی بر نکته سنجان باریک بین بوده باشد و در نتیجه آن قضاوت خالی از تحقیق و غیر مطابق با واقع گردد. امام هرگاه درباره موضوعی ده قرن متوالی تحقیق و بررسی شد، قضاوتی که درباره آن موضوع پس از این مدّت می شود، به طور مسلّم مطابق با واقع و حقیقت خواهد بود.
درباره نهج البلاغه پس از هزار سال تحقیق و نقد و بررسی به اتّکای حدیث شریف «علی مع القران والقران مع علی» وادلّه دیگر، می گویند نهج البلاغه اخ القرآن و از معتبرترین کتب اسلامی است و در اطرافش آنقدر قلمفرسایی می کنند که بعد از قرآن نظیرش در این زمینه در دنیا یافت نمی شود.
